Now Speak!, Amalia Pica, 2009
Gulden Kruis/Guldenkruispad
Vaak zijn kunstwerken in de openbare ruimte een aanpassing aan de ruimte. In het geval van Now, Speak! is het juist andersom, de ruimte past zich aan het werk aan. Het olifantenpaadje voegt zich met een kleine boog precies om het werk heen. Uitgesleten door de schoenen en fietsbanden van de drukke stadsmens, die geen tijd heeft om de hele hoek om te gaan en liever zijn eigen weg vindt. Het is een mooi voorbeeld van de spontaniteit van de stad. Hadden de modernistische stedenbouwkundigen van de Bijlmer maar wat meer naar de olifantenpaadjes gekeken, dan hadden ze geweten dat de mens zich niet laat plannen.
Dit werk van Amalia Pica is een verlaten kunstwerk. In 2009 is het geplaatst als onderdeel van de Straat van Sculpturen, maar al snel werd het deels vernield. De stenen microfoon die erop zat is gestolen. Toen de Straat van Sculpturen was afgelopen had de organisatie onvoldoende budget om het werk te onderhouden en werd de gemeente ermee opgezadeld. Maar ook de gemeente kon of wilde het werk niet overnemen, zoals bij Tayouken Piss hier in de buurt wel is gebeurd. Het werk werd niet opgeslagen of gedemonteerd, maar achtergelaten. Dit is overigens een probleem dat veel vaker voorkomt bij kunst in de openbare ruimte. Het is leuk om nieuwe werken te plaatsen, maar wie zorgt ervoor als bewoners, die er dagelijks op uitkijken, zich eraan gehecht hebben?
Nu, bijna tien jaar later, is het een geliefd werk bij buurtbewoners. Zij hebben de gemeente gevraagd om het te adopteren, te herstellen en onderhouden. Voel je vrij om even achter het werk plaats te nemen, je handen te laten rusten op het stenen tafelblad en je diepste zielenroerselen te delen. De kunstenaar heeft deze sculptuur bedoeld als uitnodiging om de unieke stemmen van het volk publiekelijk te laten horen. Het werk staat op een rustige plek zodat zelfs de verlegen spreker zich achter het spreekgestoelte durft te wagen. Een replica van het werk staat in het Museum of Fine Arts in Boston.
